ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ  ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΙΣΤΙΟΣΕΛΙΔΑ..''.ΑΡΧΑΙΟΙ-ΕΛΛΗΝΕΣ ''https://hellashellinon.blogspot.com/

ΠΑΝΘΕΟΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...

ΒΕΡΕΝΙΚΗ Α'

Η Βερενίκη Α’ της Αιγύπτου ( περίπου 340 - 277 π.Χ. ), κόρη του Μάγα και της Αντιγόνης, αποτέλεσε βασίλισσα της Αιγύπτου, πλάι στον Πτολεμαίο Α' το Σωτήρα, ιδρυτή της Δυναστείας των Πτολεμαίων. Αποτέλεσε την τέταρτη κατά σειρά σύζυγό του και τη μητέρα του διαδόχου του, Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου.
Πρώτος σύζυγος της Βερενίκης ήταν ο Φίλιππος, ένας Μακεδόνας ευγενής, με τον οποίο έφερε στον κόσμο το Μάγα, μέλλοντα βασιλιά της Κυρήνης, τη Θεοξένα και την Αντιγόνη, σύζυγο του Πύρρου, βασιλιά της Ηπείρου. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου του Μεγάλου το 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα, ξεσπά μια σειρά εμφυλίων πολέμων ανάμεσα στους διαδόχους του. Τη μεγαλύτερη ισχύ αποκτά ο Περδίκκας, πράγμα που κάνει τους άλλους διεκδικητές να συνάψουν μεταξύ τους συμμαχίες. Ενώ ο Φίλιππος είχε πεθάνει, η Βερενίκη συνόδευσε στην Αίγυπτο σαν κυρία επί των τιμών την Ευρυδίκη, την κόρη του Αντίπατρου, η οποία επρόκειτο να παντρευτεί στα πλαίσια αυτών των συμμαχιών τον Πτολεμαίο.
Η Βερενίκη τράβηξε την προσοχή του βασιλιά, ο οποίος τελικά την παντρεύτηκε. Του χάρισε δύο κόρες, την Αρσινόη, μέλλουσα βασίλισσα της Θράκης, αλλά και της Αιγύπτου, και τη Φιλωτέρα. Απέκτησαν ακόμη το 308 π.Χ. ένα γιο, τον Πτολεμαίο. Ο τελευταίος, ονομάστηκε διάδοχος ως Πτολεμαίος Β' Φιλάδελφος, παραμερίζοντας τους γιους της Ευρυδίκης (κατόπιν έγιναν βασιλείς της Μακεδονίας). Ο Πτολεμαίος Α' φρόντισε ώστε και τα υπόλοιπα παιδιά της, ακόμη και αυτά από τον πρώτο της γάμο, να καταλάβουν διοικητικές θέσεις ή να παντρευτούν άτομα από άλλους βασιλικούς οίκους, ασκώντας παράλληλα διπλωματική πολιτική. Η Βερενίκη ήρθε σε ρήξη με την Ευρυδίκη και τελικά η δεύτερη αποχώρησε. Εκδικούμενη πάντρεψε την κόρη της, Πτολεμαΐδα με τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, μεγάλο εχθρό του πρώην συζύγου της.
Η Βερενίκη, που έμεινε πλέον μόνη βασίλισσα στην Αίγυπτο, επηρέαζε το σύζυγό της σε όλα τα κρατικά θέματα. Μάλιστα πολέμησε και πλάι του στο πεδίο της μάχης. Εκείνος για να την τιμήσει, χάρισε το όνομά της σε ένα λιμάνι της Ερυθράς Θάλασσας. Μετά το θάνατό της, ο γιος της Πτολεμαίος Β' της απέδωσε θεϊκές τιμές.
Πηγή.http://el.wikipedia.org/

ΜΥΣΩΝ ο Χηνεύς

Ο Μύσωνας ο Χηνεύς ήταν Έλληνας φιλόσοφος, γεννημένος στις Χηνές της Οίτης. Ήταν σύγχρονος του Σόλωνα και ο Πλάτωνας τον θεωρούσε έναν από τους επτά σοφούς, αντί του Περιάνδρου. Ο Ιππώναξ το αποκάλεσε σωφρονέστατον πάντων τῶν ανδρῶν. Πέθανε σε ηλικία 97 χρονών....
Πηγή.http://el.wikipedia/.
Σχετικά με τον Μύσωνα αναφέρετε ότι...«Έφασκε δε μη εκ των πραγμάτων τους λόγους ζητείν ου γαρ ένεκα των λόγων τα πράγματα συντελείσθαι, αλλ’ ένεκα των πραγμάτων τους λόγους»
Ερμηνεία: «Συνήθιζε να λέει ότι δεν πρέπει να ερευνούμε τα γεγονότα υπό το φως των γεγονότων. Γιατί δε γίνονται εξ’ αιτίας των επιχειρημάτων τα γεγονότα, αλλά τα επιχειρήματα προέρχονται από τα γεγονότα» .
Ειδικώς δε για τον Μύσωνα τον Χηνέα κανείς δεν έχει το δικαίωμα της κρίσεως αφού:
«Και Μύσων ον Απόλλων αν είπεν
ανδρών σωφρονέστατον πάντων».
Δηλαδή: «Και ο Μύσων που ο Απόλλων τον ανεκήρυξε ως τον σωφρονέστατο όλων των ανδρών»! (Διογένης Λαέρτιος: «Βίοι Φιλοσόφων» βιβλ. Α΄, §107)...
Περισ.βλ...clubs.pathfinder.gr/getfile.
....Εκτενές αρθρογραφία περι καταγωγής του Μύσωνα διαβάστε στο.....http://www.solon.org.gr/index.php/analektaistirias/95---a-/203-l-r.html....«Μύσων ο Οιταίος ή Μαλιεύς. Ο άγνωστος σοφός – η σχέση με την εποχή του και το διαχρονικό του μήνυμα»...
....κάποια συγράμματα θέλουν τον Μύσωνα να κατάγετε απο την Κρήτη......
...Στους Βίους Φιλοσόφων διαβάζουμε σχετικά...
[.......106 Μύσων Στρύμωνος, ὥς φησι Σωσικράτης Ἕρμιππον παρατιθέμενος, τὸ γένος Χηνεύς, ἀπὸ κώμης τινὸς Οἰταϊκῆς ἢ Λακωνικῆς, σὺν τοῖς ἑπτὰ καταριθμεῖται. Φασὶ δὲ αὐτὸν καὶ τυράννου πατρὸς εἶναι. Λέγεται δὴ πρός τινος Ἀναχάρσιδος πυνθανομένου εἴ τις αὐτοῦ σοφώτερος εἴη, τὴν Πυθίαν εἰπεῖν ἅπερ προείρηται ἐν τῷ Θαλοῦ βίῳ ὑπὲρ Χίλωνος.
Οἰταῖον τινά φημι Μύσωνα ἐν Χηνὶ γενέσθαι
σοῦ μᾶλλον πραπίδεσσιν ἀρηρότα πευκαλίμῃσι.
Πολυπραγμονήσαντα δὲ ἐλθεῖν εἰς τὴν κώμην καὶ εὑρεῖν αὐτὸν θέρους ἐχέτλην ἀρότρῳ προσαρμόττοντα, καὶ εἰπεῖν, « Ἀλλ', ὦ Μύσων, οὐχ ὥρα νῦν ἀρότρου. » « Καὶ μάλα, » εἶπεν, « ὥστε ἐπισκευάζειν. »
107 Ἄλλοι δὲ τὸν χρησμὸν οὕτως ἔχειν φασί, « Ἠτεῖόν τινά φημι· » καὶ ζητοῦσι τί ἐστιν ὁ Ἠτεῖος. Παρμενίδης μὲν οὖν δῆμον εἶναι Λακωνικῆς, ὅθεν εἶναι τὸν Μύσωνα. Σωσικράτης δ' ἐν Διαδοχαῖς, ἀπὸ μὲν πατρὸς Ἠτεῖον εἶναι, ἀπὸ δὲ μητρὸς Χηνέα. Εὐθύφρων δ' ὁ Ἡρακλείδου τοῦ Ποντικοῦ, Κρῆτά φησιν εἶναι· Ἠτείαν γὰρ πόλιν εἶναι Κρήτης. Ἀναξίλαος δ' Ἀρκάδα.
Μέμνηται δ' αὐτοῦ καὶ Ἱππῶναξ εἰπών·
Καὶ Μύσων ὃν Ὡπόλλων
ἀνεῖπεν ἀνδρῶν σωφρονέστατον πάντων.
Ἀριστόξενος δέ φησιν ἐν τοῖς σποράδην οὐ πόρρω Τίμωνος αὐτὸν καὶ Ἀπημάντου γεγονέναι· μισανθρωπεῖν γάρ.
108 Ὀφθῆναι γοῦν ἐν Λακεδαίμονι μόνον ἐπ' ἐρημίας γελῶντα· ἄφνω δέ τινος ἐπιστάντος καὶ πυθομένου διὰ τί μηδενὸς παρόντος γελᾷ, φάναι, « Δι' αὐτὸ τοῦτο. » Φησὶ δ' Ἀριστόξενος ὅτι ἔνθεν καὶ ἄδοξος ἦν, ὅτι μηδὲ πόλεως, ἀλλὰ κώμης, καὶ ταῦτα ἀφανοῦς. Ὅθεν διὰ τὴν ἀδοξίαν αὐτοῦ καὶ τὰ αὐτοῦ τινας Πεισιστράτῳ περιθεῖναι τῷ τυράννῳ, χωρὶς Πλάτωνος τοῦ φιλοσόφου. Μέμνηται γὰρ αὐτοῦ καὶ οὗτος ἐν τῷ Πρωταγόρᾳ, ἀντὶ Περιάνδρου θεὶς αὐτόν.
Ἔφασκε δὲ μὴ ἐκ τῶν λόγων τὰ πράγματα ἀλλ' ἐκ τῶν πραγμάτων τοὺς λόγους ζητεῖν· οὐ γὰρ ἕνεκα τῶν λόγων τὰ πράγματα συντελεῖσθαι, ἀλλ' ἕνεκα τῶν πραγμάτων τοὺς λόγους. Κατέστρεψε δὲ βιοὺς ἔτη ἑπτὰ καὶ ἐνενήκοντα.
Πηγή....http://webcache.googleusercontent.com

ΑΡΑΤΟΣ ο Σολεύς

Ο Άρατος ο Σολεύς ήταν Αλεξανδρινός ποιητής που έζησε στο διάστημα 305 - 240 π.Χ.
Καταγόταν από τους Σόλους της Κιλικίας ή, σύμφωνα με άλλους από τη Ταρσό αλλά μάλλον ότι εκεί έζησε για λίγο. Πατέρας του ήταν ο διαπρεπής τότε πολιτικός και στρατιωτικός Αθηνόδωρος. Μαθήτευσε κοντά στον Μενεκράτη στην Έφεσο (292 π.Χ.). Στη συνέχεια πήγε στη Κω και μαθήτευσε κοντά στον Φιλητά. Εκεί γνώρισε τον Θεόκριτο και άλλους ποιητές του καλούμενου βουκολικού κύκλου. Στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα και έγινε μαθητής του περιπατητικού φιλόσοφου Πραξιφάνη, εκεί γνώρισε και τον Ζήνωνα τον στωικό φιλόσοφο και τον Μενέδημο τον ιδρυτή της Ερετριακής σχολής και τον Καλλίμαχο τον Κυρηναίο.
Ο Άρατος ασχολήθηκε και με τα μαθηματικά και με την αστρονομία. Ο φιλόσοφος Ζήνων, όταν κλήθηκε ως διδάσκαλος από τον φιλότεχνο βασιλιά της Μακεδονίας Αντίγονο τον Γονατά αλλά λόγω γήρατος δεν μπορούσε να μεταβεί, έστειλε τον Άρατο με τους μαθητές του Περσαίη και Φιλονίδη (276 π.Χ.). Τότε ο Άρατος έγραψε, για τους γάμους του Αντιγόνου, το ποίημα «Ύμνος στον Πάνα» όπου εξυμνεί τη νίκη του Αντιγόνου κατά των Γαλατών στη μάχη της Λυσιμαχείας (277 π.Χ) κατά την οποία ο Παν επέφερε στους Γαλάτες «πανικό». Επίσης, εκτελώντας επιθυμία του Μακεδόνα βασιλιά, ο Άρατος έγραψε τα «Φαινόμενα», αστρονομικό και μετεωρολογικό ποίημα που προκάλεσε το θαυμασμό των συγχρόνων του.
Μετά την αιφνίδια εισβολή του Πύρρος το 274 π.Χ. ο ποιητικός και φιλοσοφικός κύκλος της αυλής του Αντιγόνου διαλύθηκε και ο Άρατος πήγε στη Συρία στην αυλή του βασιλιά Αντίοχου Α' του Σωτήρα. Εκεί ο Άρατος εξέδωσε τα διορθωτικά σχόλια στην Οδύσσεια του Ομήρου. Μετά την αποκατάσταση στη Μακεδονία ο Βασιλιάς Αντίγονος κάλεσε τον Άρατο και αυτός επέστρεψε όπου και αργότερα πέθανε (245 π.Χ.).
Πηγή.http://el.wikipedia.org/wiki/

ΉΡΙΝΑ

Η Ήρινα (ή Ήριννα) ήταν λυρική ποιήτρια πιθανώς από τη νήσο Τήλο. To λεξικό Σούδα αναφέρει ότι ήταν σύγχρονη με τη Σαπφώ, αλλά ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Ευσέβιος την τοποθετεί στον 4ο αιώνα π.Χ., άποψη που φαίνεται ορθότερη.
Eλάχιστα είναι γνωστά για την ζωή της Ήριννας. Το μόνο σίγουρο, όπως μαθαίνουμε από τα αφιερωμένα σ’ αυτήν επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας, είναι ότι πέθανε στα δεκαεννιά της, άγαμη.
Κάπως περισσότερα είναι αυτά που ξέρουμε για το έργο της.....
Περίφημο κατά την αρχαιότητα ήταν το έργο της «Ηλακάτη», επύλλιο αποτελούμενο από 300 εξάμετρους σε δωρική διάλεκτο. Ελάχιστοι στίχοι σώθηκαν απ’ αυτό το μεγάλης ευαισθησίας «έπος» της παιδικής ηλικίας, που είχε ηρωίδα την φίλη της Βαυκίδα, που πέθανε κι αυτή νεαρότατη και νιόπαντρη.
Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται τρία επιγράμματα της Ήριννας (VI 352, VII 710 και VII 712). Το πρώτο είναι εμπνευσμένο από την προσωπογραφία μιας φίλης της ενώ τα άλλα δύο είναι επιτύμβια της Βαυκίδας, της ηρωίδας της «Ηλακάτης», έξοχα στο συναίσθημα, ειδικά το τελευταίο.
Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται επίσης επιγράμματα αφιερωμένα στην Ήριννα :
Ο ανώνυμος επιγραμματοποιός του ΙΧ 190 την ανακηρύσσει ισάξια του Ομήρου και υπέρτερη, από μιαν άποψη, της Σαπφώς. Ο Ασκληπιάδης (VΙΙ 11) αναρωτιέται πόση να ήταν η δόξα της αν δεν πέθαινε τόσο νέα, ο ανώνυμος του VΙΙ 12 την χαρακτηρίζει αθάνατη και σύντροφο των Μουσών, ο Μελέαγρος(VΙΙ 13) μέμφεται τον Άδη γιατί άρπαξε την παρθενική μέλισσα κι ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος (VΙΙ 713) παρομοιάζει την ποίησή της με χαμηλόφωνο τραγούδι κύκνου
Πηγή.http://el.wikipedia.org/

ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ ο Αλεξανδρεύς

Ο Διόφαντος ο Αλεξανδρεύς ήταν Έλληνας μαθηματικός του τρίτου αιώνα (περίπου 210 – 290), ο οποίος έζησε στην Αλεξάνδρεια της ρωμαϊκής Αιγύπτου. Έχει αποκληθεί «πατέρας της άλγεβρας» εξαιτίας του εμβληματικού έργου του «Αριθμητικά», όπου περιέχονται αλγεβρικά προβλήματα τα οποία λύνονται με εξισώσεις και συστήματα πρώτου και δευτέρου βαθμού. Ο Διόφαντος συνεισέφερε πολύ στην ανάπτυξη της αριθμητικής, καθιέρωσε και τυποποίησε έναν τύπο σύντομου μαθηματικού συμβολισμού για τη γραφή προβλημάτων, για πρώτη φορά σε ευρεία κλίμακα άρχισε να χρησιμοποιεί τα κλάσματα ως πραγματικούς αριθμούς και ασχολήθηκε με την επίλυση εξισώσεων με πολλαπλούς αγνώστους όρους. Ωστόσο ακόμα και με τον Διόφαντο ο ελληνικός μαθηματικός συμβολισμός παρέμεινε βασισμένος στον καθημερινό λόγο και δύσχρηστος με τα σημερινά δεδομένα...
Στον τάφο του είχε γραφτεί μια επιγραφή-αλγεβρικό πρόβλημα. Η επιγραφή αυτή έλεγε: Διαβάτη, σε αυτόν τον τάφο αναπαύεται ο Διόφαντος. Σε εσένα που είσαι σοφός, η επιστήμη θα δώσει το μέτρο της ζωής του. Άκουσε. Οι θεοί του επέτρεψε να είναι νέος για το ένα έκτο της ζωής του. Ακόμα ένα δωδέκατο και φύτρωσε το μαύρο γένι του. Μέτα από ένα έβδομο ακόμα, ήρθε του γάμου του η μέρα. Τον πέμπτο χρόνο αυτού του γάμου, γεννήθηκε ένα παιδί. Τι κρίμα, για το νεαρό του γιο. Αφού έζησε μονάχα τα μισά χρόνια από τον πάτερα του, γνώρισε την παγωνιά του θανάτου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Διόφαντος βρήκε παρηγοριά στη θλίψη του, φτάνοντας στο τέλος ζωής του."
Πηγή.http://el.wikipedia/.